Terugblik van Kees op de Camino

Terugblik (van Kees) op de Camino

We zijn weer thuis en ik kon gelukkig en gezond mijn lieve Adje, de kinderen en kleinkinderen weer knuffelen.

Ik wil eenieder heel hartelijk bedanken voor de reacties, echt hartverwarmend en telkens weer een stimulans. Jammer genoeg konden we niet zo vaak Internet vinden om onze weblog te updaten. Er was wel veel WiFi aanbod, maar dat houdt dus in dat je met je eigen netbook toegang hebt. De jeugdige pelgrims weten dat en hebben dat gewoon bij zich.

Voila, hier is dan mijn terugblik op dit mooie avontuur:

De eerste etappe van Laredo - waar we sliepen in een prachtig klooster - was een fantastisch begin. Een pelegrino ontbijtje voor een habbekrats genoten in het cafeetje vlak bij het klooster. Gesproken met de aardige Zwitserse pelgrim, die al sinds 1 mei onderweg was. Dat was hem wel aan te zien, maar de man straalde ook rust en blijmoedigheid uit. Mensen langs de weg of ook vanuit auto's wensten ons een buen camino, het weer was prachtig en we begonnen zelfs over een keurig fietspad op weg naar het pontje van de landtong ten N van Laredo naar Santona.

Fietsen over het strand geduwd en op de pont getild, lekker ontspannen achterovergeleund.

Vervolgens op weg naar de andere veerboot bij Somo, de eerste gemene beklimmingen dienden zich al aan. Maar allez, zo'n eerste dag is dat natuurlijk geen punt, als ik het niet helemaal redde, bleek dat ik net zo hard met fiets naar boven liep in vergelijking met het zwoegen in de allerlaagste versnelling.

Wat is het dan heerlijk om even een halfuurtje op het pontje naar Santander te zitten, lekker in de zon en vrolijk kletsen met een Oostenrijks meisje, die de camino deed als vakantie en als sportieve uitdaging.

Santander bleek een hele grote, drukke stad te zijn. Wel geprobeerd om daar de kathedraal te bekijken, helaas gesloten. Besloten om deze stad maar te verlaten en alras bevonden we ons in de heuvels ten westen van de stad. Jammer genoeg moesten we grote stukken langs de autoweg peddelen; dus attent blijven en maar hopen dat het verkeer je wat ruimte gaf.

Vermoeid zetten we aan het eind van deze dag ons eerste kamp op op een camping.

Dit patroon van fietsen, dus hard werken bergop en dan als beloning een heerlijke afdaling met soms snelheden van rond de 60km per uur, was vrijwel dagelijks vaste kost. We passeerden de uitlopers van de Picos de Europa, die z'n "tentakels" uitstrekte tot in zee, waardoor het klimwerk vaak nog inspannender werd. Dit is één kant van het verhaal, maar ook moet vermeld worden dat we blij waren met onze tentjes en dat het slapen daarin steeds lekkerder werd. Het opstaan, afbreken en samen een broodje en koffie of thee drinken was ook elke dag een prettig terugkerend ritueel.

Vaak begon de dag wat bewolkt en waren de tentjes nog nat van de ochtenddauw; tijdens het ontbijt kregen we de tentjes al gauw redelijk droog. Binnen enkele uren fietsen we dan weer in de stralende zon met temperaturen tussen de 25 – 30 gr. Grofweg hebben we op 2 dagen kort wat regen gehad, met uitzondering van die dag dat Arie, Herman en Wolter door een misrekening de wolken inklommen van diezelfde Picos. Een beklimming van 14km in de regen, waar zelfs de meest geharde klimmers de fietsen lopend naar boven moesten duwen …

Heerlijk waren ook de dorpjes en stadjes die we aandeden, waar we een lekkere cafe Americano/Cappucino  en een broodje nuttigden op zonovergoten terrasjes. Mooie pleintjes en kerkjes, die jammer genoeg meestal gesloten waren. Maar de dagelijkse stempeltjes op onze Credential kon je overal krijgen, bij het VVV, cafe’s, politieburo’s, en bij de kerken die toevallig wel open waren.

’s Avonds genoten we onze avondmaaltijd in een van de talrijke restaurantjes of cafe’s, waar we altijd probeerden om de typische lokale of regionale gerechten te nemen. Uiteraard veel te kiezen uit de viskaart, maar ook lekkere kip, konijn of andere vleesgerechten.

De taal was toch wel vaak een handicap, maar gelukkig sprak Herman genoeg Spaans om het gewenste op tafel te krijgen.

Vrijwel zonder uitzondering waren de mensen erg aardig en belangstellend.

Na 3 dagen hebben Wolter en ik onze auto opgehaald uit Laredo. Daarvoor moesten we met een smalspoortreintje naar Santander reizen en overstappen op de bus naar Laredo. Al met al kostte dat meer dan een hele dag, hoewel de reis op zich ook wel weer leuk was. Zo kwamen we langs het strandje (hierna door ons het soepstrandje gedoopt), waar Wolter een lekker bakkie soep voor ons klaarmaakte.

Door het harde werken op de fiets van de dagen daarvoor, kwam ik helaas niet toe aan mijn “spirituele” voornemens van de camino. Ik besloot nog even verder te gaan met de auto om onderweg juist daar meer tijd aan te besteden.

Ter toelichting, ik had aan onze – inmiddels overleden - vriend Peter beloofd om voor hem en zijn overleden vrouw Marian ergens op de Camino een kaarsje te branden. Ik had 2 steentjes meegenomen van de rivier de Tummel in Schotland, waar we in het voorjaar de as van Peter en Marian met vrienden en familie hadden uitgestrooid. Thuis had ik deze steentjes voorzien van hun namen en het jaar van hun overlijden; om mijn vader te gedenken had ik ook voor hem een steentje uit onze vijver gehaald en geprepareerd.

Ik ging ervan uit, dat mij de plaats zou worden “gewezen”, waar ik de kaarsjes moest branden en waar ik de stenen moest achter laten.

Op onze 2^e dag in de auto, besloten Wolter en ik om eerst in Gijon wat op ons gemak rond te kijken. Zo belandden we in de prachtige kathedraal aan een punt van de baai van Gijon. Buiten leunden we over de balustrade om Gijon nog eens te bewonderen. Ik keek in het heldere groenblauwe water en op dat moment wist ik dat ik de steentjes ergens in zee moest gooien.

In het vissersplaatsje Cudilleiro vonden Wolter en ik, dat we daar onze kaarsjes moesten branden. In die kerk brandde ik het kaarsje voor m’n vader, een emotineel moment, waardoor hij plotseling weer heel dichtbij mij was. Ook voor Wolter, die kaarsjes brandde voor z’n schoonzoon en een vriend, was het een gevoelig moment. Gelukkig, dat we dit samen konden delen.

Een dag later reed ik de auto, ditmaal alleen, naar de volgende etappeplaats. Zoveel mogelijk volgde ik de route van de Camino, hetgeen tijdens het fietsen niet altijd mogelijk bleek. Daardoor zag ik weer meer medepelgrims en in plaatsjes waar ik stopte om wat rond te kijken en een Americano’tje te gebruiken, ontmoette ik deze mensen in kerken en op terrasjes. Daardoor kreeg ik ook weer meer het “camino gevoel”.

In het vissersplaatsje Luarca zag ik een prachtige plek in de monding van het haventje, waar ik vond dat ik daar de steentjes in het water kon gooien. Ik was helemaal alleen op dat stukje strand en één voor één heb ik ze met wat woorden in zee gegooid.

Wat ik voor mijn vader wilde doen, was klaar. Hij was weer dichter bij mij.

Voor Peter en Marian moest ik nog kaarsjes branden …….

Toen ik de enorme kathedraal van Santago binnenkwam, schitterend door alle pracht en praal en kolossaal in z’n vorm, wist ik dat ik daar de kaarsjes van Peter en Marian moest branden. Dat paste helemaal bij Peter en dus ook bij Marian. Op de 2^e dag in Santiago heb ik de kaarsjes voor hen gebrand, waarmee ik mijn belofte aan Peter gestand deed. Een mooi en goed gevoel …..

De laatste 3 dagen heb ik weer met de groep meegefietst om ook op die manier Santiago binnen te rijden. Het ging prima en het was leuk, omdat we nu weer de echte Camino routes konden volgen.

Al met al was het voor mij een geslaagde camino, zeker in spiritueel opzicht, maar toch ook wat het fysieke betreft. Het was zwaar, mooi en ach, af en toe wat lijden is een deel van je eigen camino!

KEES